In het hemelvaartweekend heb ik een beetje zitten goochelen met WordPress. Ik ben van nature niet geweldig technisch, dus ik heb er bovengemiddeld lang over gedaan om bepaalde instellingen te vinden. “Oh, dáár kan je instellen dat anderen je publicatie via sociale media kunnen delen! Het staat gewoon onder ‘Instellingen’ en dan ‘sharing’. Wacht eens even, waarom wist ik dat niet?” Zoals ik al zei: ik ben geen technisch wonder.
Terwijl ik mijn eigen blog aan het uitpluizen was, kwam ik langs alles wat ik ooit geplaatst heb. Dat is niet bijzonder veel, maar toch wel wat. Er staat onder andere iets over oma, mijn beste vrienden en…
Waarom staat er eigenlijk niets over Oscar?
Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Oscar is onze hond, de liefde van mijn leven, zeg ik altijd. Hij woont nu elf jaar bij ons en hij betekent bijzonder veel voor me. Ik vind het dan ook bijzonder stom om “we hebben hem al elf jaar” te zeggen, want zo voelt het niet. Oscar is in mijn beleving een kreatuur met een eigen wil en karakter. In theorie zou hij elk moment weg kunnen lopen, maar dat doet hij niet; daarom vind ik niet dat hij ons bezit is.
We kregen Oscar omdat mijn vader vond dat ik met dieren om moest leren gaan. Ik had al een rat gehad, maar ratten leven niet zo lang. Heel jammer, want het zijn ideale beesten; ze meuren niet de pan uit als je ze goed verzorgt, ze nemen vrij weinig ruimte in en ze bijten in principe niet. Pipi de rat was echter aan het eind van haar leven en het was belangrijk om een gevoel voor verantwoordelijkheid te ontwikkelen. Een hondje leek een prima begin.
Oscar was dat hondje.
Als ik verdrietig uit school kwam, stond hij kwispelend voor mijn neus om me te troosten. Hij heeft in zijn elfjarige leventje liters tranen van mijn wangen gelikt, of althans, zo voelt het. Toen ik een paar jaar geleden voor het eerst liefdesverdriet had, is hij op m’n schoot geklommen en heeft hij een halfuur bij me gezeten tot ik weer rustig was. Hij is de beste vriend die er is.
Natuurlijk ben ik ook bang geweest. Vroeger was ik bang dat hij onder een auto zou lopen, dat hij kwijt zou raken in het park bij ons huis en dat hij dood zou gaan aan één of andere hondenziekte. Het gekke is dat ik nooit bang ben geweest dat hij me zou bijten, of iets dergelijks. Dit is dan ook nooit gebeurd, terwijl hij er best een aantal keer de kans voor heeft gehad. Lieve Oscar.
Oscar is niet erg groot, maar hij is ook niet klein. Ik vind hem precies goed. Hij heeft blonde krulletjes en prachtige bruine ogen. Hij is geen, ik herhaal, géén Labradoedel. Wie denkt te weten welk ras hij is, moet maar een reactie achterlaten. Het is vrij onbekend, dus ik ben benieuwd waar jullie mee komen!
Oscar is mijn beste vriend, mijn bondgenoot. Als ik van huis ben, is hij eigenlijk de enige die ik écht mis. Zo was het vanaf het begin en zo zal het zijn zolang hij nog leeft. Mijn harige vriend.
gewoonmaartje 